اعتبار و خوشنامی از دریچه ی چشم دیگران

   معنا می شود، کنترل آن در دست شما نیست.

تنها چیزی که عنان اختیارش را در دست دارید،

     شخصیت شماست.

                                          (وین دایر)

لازم نیست برای طولانی زیستن به روزهای زندگیت

   اضافه کنی...

تلاشت این باشد که زندگی را به روزهایت اضافه کنی.

آدم های مهربان از سر احتیاج مهربان نیستند...

   آنها دنیا را کوچکتر از آن می بینند که بدی کنند!

آنها خود انتخاب کرده اند که نبیننند ...نشنوند و به

     روی خود نیاورند...نه اینکه نفهمند!!

هزاران فریاد پشت سکوت آدمهای مهربان است...

    سکوتشان را به پای بی عیب بودن خود نگذارید!!!

خندیدن یک نیایش است...!!

                           اگر بتوانی بخندی و بخندانی....

                          آموخته ای که چگونه نیایش کنی...

در بدترین ما آنقدر خوبی هست و در بهترین ما

                          آنقدر بدی....!!!

که هیچ یک از ما حق این را نداریم که از دیگری

                          عیب جویی کنیم!!

دیشب را تا صبح بدنبالت گشتم ..

لابه لای تمام خاطرات گذشته ..

تمام خوبهایم را ورق زدم ..

لحظه به لحظه اش را ...

رد پایت همه جا جاریست ..

اما .....

دوباره تکرار داستان همیشگی !!

نبود تو وانتظار من ...

امروز هم بدنبالت میگردم مثل همه روزهای نبودت !

امروز هم سراغت را از تمام برگها میگیرم ..

شاید برگی را از قلم انداخته باشم ...

لعنت به این انتظار...لعنت به این دلتنگی...لعنت به این فاصله.....

( 9 )

===

                                                       برای: احمد شاملو

آهنگی اینچنین شورانگیز

                                      که تو سرداده ای

                                                          خود شوری دیگر در سر دارد!

در این برهه پرفرسایش و کرخت

ولوله و شوری از این دست

خود طلسم غوغا گریست

که همگان را محو تماشا کرده است.

آنکس که الفبای شور و غوغای تو داند

خود غزل خوانی خواهد شد شوریده و بی بدیل

گر چه نمایش این شور و غوغا

خود فرآیندیست دلپذیر و جان بخش

لیک در دل خویش

خبر از مرارت های بیشمار دارد.

شکوفه های این شور و شیدائی

فرش زمان را گل افشان خواهد کرد

تا همگان با گام در عرصه آن

باران گل واژه های ظفر و رهائی را

از ابر پچپچه به تماشا بنشینند.

------------------------------------

جمال الدین جلالی پور

( 10 )

===

بهت و سکوت

                      از بهر چیست؟

ژولیده و پریشان

                      در ورطه این وادی

                                               از که یا چه سخن باید گفت؟

با آن هزاران سودا که در سر دارم

آیا این شور عیان

مرا راهبر خواهد شد

تا در رؤیای رهائی

با سرو و سوسن

پیوندی در دل برقرار سازم؟

باری

           دل من

                      سر سودائی آشوبگری را در خود نهان دارد

                      که با شبنم صبح در آمیخته است.

مرا خود همین امید بس

تا در سپیده دمان

                         هجوم بی وقفه ستاره باران

                        در راهبندان دیدگان پر از دحام همگان

                         زبان ترا وا دارد

                         تا تن به انکار نسپارد.

---------------------------

جمال الدین جلالی پور

( 11 )

==== 

عصر جمعه در غروب پائیزی

بر فراز بلندترین درخت جنگل پر غصه

آن کلاغ پیر

قصه ها دارد فراوان با باد.

او برهوت جنگل را می رهاند

                                        از هنجار سکوت

                                        با نابهنجار خویش.

کنون باد چالاک و سرگردان

                                        همساز با او

                                        از این خیل عظیم غصه ها

                                        فرمانبر قصه های بسیار است.

تا همگان

                  در عزیمتی پیوستار

                  آوای فرو خفته خویش را

                  در درازنای سرودی بی قرار

                   تا زمان های دور و نامیرا

                    زمزمه کنند.

                                ------------------------------

جمال الدین جلالی پور

( 12 )

====

برای: سهراب سپهری

نگاهت خیس تر از باران بود

آن شب که قصه می گفتی از زخم های کهنه ذهنت

نگاهت لبریز از زخم ذهن مردمانیست

که در رودی خروشان و طوفانی سهمناک

در تلاش و تلاطم اند.

گر چه آنان میهمانانی ناخوانده را می مانند

لیکن همه در کاسه نگاه دل عاشق تو خانه کرده اند.

با این نظر

                        ادراک نگاه دل پر آشوب تو

                        خود عیاریست هشیار و تمام قد

                        از اندوه مردمان.

پس تو ای عزیز درد آشنا

همچنان باوقار و نستوه

دست از نگاه مدار

تا همگان بر دست گیرند

سلسله گیسوی ترا

که آنان را بدل راه نیست

حتی یکدم

توهم  فراغت و گسست از آن.

------------------------------------

جمال الدین جلالی پور

( 13 )

==== 

           تو

                        تمامی باورهایت را بر باد خواهی داد

                        با اینچنین جست و خیزهای برق آسا

                        و با اینچنین پروازهای میان تهی

                        که از دامان پر گیرودار هستی برداشته ای

                        تا در گود رؤیاهایت فرود آئی!

            اکنون

                        گیرم همنشین با رؤیاهایت

                        در جایگاه فراغت

                        دل به اشتیاق به گرو واسپرده باشی

                        لیکن با باور داشت آن همه واقعیت های جانگزا

                        که پشت سر قطار کرده ای

                        چسان همدم و همساز می شوی؟

                        و نیز با آن همه نهال پابرجا از پیمان های خویش

                        که در دل و جان بارور کرده ای

                        چسان سهل و آسان می گذری؟

              پس کو؟ کجاست؟

                                      آن بلند بالای سرافراز

                                      که چکمه پوشان

                                      پا در رکاب و سراسیمه

                                      میخواست ولوله ای بر پا کند

                                       تا پیمان خویش پاس دارد

                                       و رو نکند به هر آنچه

                                                                  مهجور می دارد او را

                                                                  از همت رفیع

                                                                  بل محشور می دارد او را

                                                                  بر پنداشت فایده در آشوب عمل.

---------------------------------------------------------------------------------------

جمال الدین جلالی پور

( 14 )

==== 

کارنامه جهلم را

از پنجره نگاه پیشین  بر می گیرم

و آنچنان در دست می فشارم

تا صدای جیغ کلمات را بشنوم.

آی سپیده

                    اکنون چنین که منم در شگفت از خویش

                     با این قید گران که دارم بر دوش

                     و او چون لنگری می کشاند مرا با توش

آیا چگونه می توانم

                      در پنداشت تمنای وصل تو باشم؟

بو که در این راستا

                        تنها مرا همتی رفیع یاریگر شود

                         تا مفری در دل باقی نگذارد

                          بل با کاشت شتابی در ذهن

                          آهنگ عزیمت گام را جان سپار گردد.

---------------------------------------------------------------------

جمال الدین جلالی پور

 ( 15 )

====

سردمدار این دشت پهناور

سرشک پربار باران بهاریست

بر این گستره بی حاصل

تا ندا دهد

از رازهای نهفته خویش

و بازگوید

از عصیان اندوه خویش.

حالیا

               پر بارتر از سرشک باران

               فروریختن سرنوشت توست

                با عمری تلاش در فرسایش جان و تن

                بی هیچ عشوه ای

                از برای گریز از آنچه

                او را چون آونگی

                با خویش می کشاند

                                          تا آنرا «زندگیش» نامند.

لیکن این پیمایش های تهی از عشق

 بنای یادمانی را در ذهن بر پا نمی دارد

 چرا که این خود پیمایش تکرار است و بس.

با این فرآیند

                   تنها پیمایش های مملو از عشق

                    تکرار نخواهند شد

                    زیرا آنان

                    با دل و جان

                                    عهدی واحد را پیمان بسته اند.

---------------------------------------------------------------

جمال الدین جلالی پور

( 16 )

==== 

نازنین

                    اینچنین پر هیبت و با شکوه

                    در عرصه سکوتی بس سربی

                    اندیشه ات در پی چیست؟

                     که کسی را یارای مجاورت

                     در حریم با صلابتت نیست

                      تا او کدامین دلیر و دلرباست

                      شاید یکی رستم دستان

                      تا بل پای پیش گذارد

                      و از تو تمنای ورود در خلوت حریمت کند

                      تا آنگاه تو

                      از سرچشمه پربار اندیشه ات

                      از گوهر پر قدر الهام بخشت

                       و از نیکوبینی جهان پر وسعتت

                       همگان را سیراب کنی.

نازنین

                       فرشته نازل شده بر زمین

                        که تو باشی

                         پای لنگ مرا

                        دل کور او را

                        و ذهن تاریک ما را

                        روشنی و جلا خواهد بخشید

                        تا بتوان مسیر ناهموار و بس هولناک را

                        در عافیت سالک شد.

نازنین

                        اکنون که اینچنین قرص و نستوه

                        پای بر خاک نهاده ای

                         تردید بر خود راه مده

                         با ما اشارتی کن یا غمزه ای

                         تا با روشنائی همخو و همبو شویم.

---------------------------------------------------------------------

جمال الدین جلالی پور

( 17 )

==== 

جنگل پر انبوه

که اکنون پر اندوه گشته است

همهمه ای را سر داده است

 سراسر پوشیده از رمز و رازهای بیکران         

و من با دستانی بی یاور و نالان

و ذهنی بی باور و ناتوان

چنگ می اندازم به هر سوی

تا شاید راهی بیابم در خلوت اندوهبارش

اما تمامی دغدغه من خود حکایت دشواری نیست

روایتیست از آنچه می باید

یا امکان دارد که بباید

اما چه سود!

ای جنگل بزرگ

                                    مسیر گشت و گذار من در این سیر پر هیاهو

                                    گذرگاهیست از سرشت پر تب و تاب تو

                                    اکنون نیکوست دیدگان راه در من بینا شود

                                    تا با همه توش و توان خویش

                                    و با توسل به رمزو رازهایت

                                    آنچنان در گشایش در های بسته ات خبره شوم

                                    تا دیگران در گذار از این مسیر

                                    همچون اسطوره ای ماندگار

                                                                        مرا یاد کنند.

-----------------------------------------------------------------------

جمال الدین جلالی پور

( 18 )

==== 

این رود بزرگ

با نگاهش همه آرامش

ما را سوار بر امواج ترد و ملایم

بی هیچ بیمی با خویش به ساحل خواهد برد.

قایقران با تصوری ناراست

و با توسل به پنداشت مرسوم

چندان بیش

به آرامش رود ایمان آورده است

همچون یقینی پا بر جا و آسمانی.

اما در پیوند سکوت رود با زمان

امواج را خود طوفانی در نهاد است

تا به آشوب بلوغ

رود با فراخوان امواج ملتهب و عاصی

خشم خویش بازگوید

و با نامردمان به ستیز بر خیزد

ستیزی آنچنان برق آسا و کاری

که باطل ناگزیر از گریز می شود.

-------------------------------------

جمال الدین جلالی پور

دختر، دارم دیوانه می شوم

And even though I don't really know you

و حتی تو را نمی شناسم

I must've been runnin' outta time

باید زمانم تمام می شد

I'm waiting for the moment I can show you

منتظر زمانی هستم که بتوانم به تو نشان دهم

And baby girl I want you to know

و عزیزم می خواهم که بدانی

I'm watching you go

دارم می بینم که داری میری

بودنت ارومم ميكنه

دوست دارم تا هميشه

پيشت ميمونم

نميتونم ناراحتي شو ببينم 

بدتر از همه اينه كه يه وقتايي فك ميكني وقتي ناراحته نميتوني از دلش باخبر شي و بودنت  فرقي براش نداره 

اما بازم مهم نيست چون من مراقبشم ☺️

تو با کل رویای من اومدی تا تو سی سالگی باورم زیر و رو شه
که زیباترین خط شعرهای من از تماشای چشم تو هر شب شروع شه

اومدی تا بره فصله دیوونگی شدی آرامشه کل این زندگی
با تو هر ثانیه عاشقانست برام آرزوهامو از کی به جز تو بخوام

اومدی تا بره فصله دیوونگی شدی آرامشه کل این زندگی
با تو هر ثانیه عاشقانست برام آرزوهامو از کی به جز تو بخوام

شب از نگاه پنجره زل زده

به من که روی تخت افتاده ام

همین منی که بعد از افسردگی

به زندگی دوباره دل داده ام

 نسیم پرده را تکان میدهد

و پلک پنجره به هم میخورد

دوباره چشم آسمان گریه کرد

به شیشه اشک های نم میخورد

 مدام با خودم جدل داشتم

چرا خدا مرا خراب ِ تو خواست؟!!!؟

بیا درون سینه ام را ببین

چه آتشی ز تو میانم به پاست

 چرا تو روی تخت من نیستی؟

که مثل این پتو بگیرم بغل

دلم گرفته پس کجایی گلم؟

شبی به خواب من بیا لا اقل

صدام کن

اگه یه روزی چشمات پر از اشک شد و دنبال یه شونه گشتی که گریه کنی
صدام کن
بهت قول نمی دم که ساکتت کنم منم پا به پات گریه می کنم
صدام کن
اگه دنبال مجسمه سکوت می گشی تا سرش داد بزنی
صدام کن
قول میدم ساکت بمونم
صدام کن
اگه دنبال یه همدرد گشتی تا باهات همراهی کنه
صدام کن
من همیشه همراه تو ام
صدام کن
اگه ………..
نه دیگه دنبال بهونه نگرد که صدام کنی
فقط صدام کن
صدام کن

من یکیو دارم��
حتی اگه هرروزم باهاش حرف بزنم
بی قرار صداشم.!����

یکیو دارم شده همه هستیم
وجودم
عمرم
دار و ندارم!

یکی که بهم فهموند میتونم
عاشق شم.!��

��آهایی یکی یدونه خودم��
با دنیام عوضت نمیکنم.★

خیلی قشنگ بودن ممنون .....

دوست دارم 

می گویند :

دنیا، متعلق به کسانی است که زود از خواب بیدار

                 می شوند...

                                           دروغ است!!!

دنیا، متعلق به کسانی است که

                              از بیدار شدنشان خشنودند.